Forum Literackie Avada

Erissan

Prolog

Był ciepły, letni wieczór. Przy szumiącym strumyku siedziała kobieta z dzieckiem.
Nie byłoby to nic dziwnego gdyby nie ich osobliwy wygląd. Owa kobieta miała białe jak śnieg włosy, grzywkę, spod której wyglądały czujne oczy. Natomiast uszy miała długie jak zając, odrobinę ciemniejsze od koloru własnej twarzy. Dziewczynka była bardzo podobna do matki, jednak tylko pozornie. Oczy – wesołe i błyszczące – rozglądały się wokoło, czarne jak smoła włosy opadały delikatnie na ramiona błyszcząc w świetle słońca.
Obie obrane były w granatowe szaty długie od szyi do pięt.
- Nessa Artanis Silmarwen Elanessë-Anárion – krzyknęła kobieta do oddalającej się córki.
Jednak ona nie zaszczyciła jej choćby krótkim spojrzeniem, tylko szybko przeskoczyła wartko płynącą wodę.
- Jestem Ness – powiedziała Nessa na odchodnym.
Już po chwili zniknęła by pojawić się w zupełnie innym miejscu. Był to mały domek z kamieni, umieszczony na krańcu lasu.
Dziewczynka zagwizdała radośnie.
- Teleportacja na coś się przydała – stwierdziła zamykając drzwi od swojego mieszkanka.
Z uśmiechem podeszła do półki z książkami, porywając jedną z nich.

***

Gdyby ktoś teraz pojawił się dwadzieścia mil od tamtego miejsca zobaczyłby miasto driad, zupełnie inne od owego lasu. Tam malutkie płatki śniegu spadały wolno na ziemię odbijając światło zachodzącego słońca. Księżyc – blady, lecz majestatyczny wspaniale się komponował z fioletową barwą zimowego nieba. Cichy śpiew wiatru rozgrzewał po całym polu delikatnie uderzając o stojące mu na drodze drzewa. Jednak nie tylko on sam zapełniał całej przyrodzie przepiękną muzykę… Dobry słuchać usłyszałby również cichy głos nie małej dziewczyny siedzącej na cienkiej warstwie świeżego śniegu. Była ona inna niż wszystkie nastolatki, jakie można spotkać w codziennym życiu. Najdziwniejszą z cech jej wyglądu były srebrne, lecz ciepłe oczy, cienkie perłowe skrzydełka na plecach oraz długie, szpiczaste uszy, które przywodziły na myśl leśnego elfa. Jednak elfem to ona nie była, chociaż na takiego wyglądała. Była ona jedną z driad – driad, o których większość magicznych i nie tylko stworzeń zapomniała.

Haj no hej zo olo ho!

W jej języku znaczyło to „A promień słońca zgaśnie na wieki”, co było cytatem z jej ulubionej piosenki. Często razem z przyjaciółkami organizowały ogniska w czasie, których śpiewały najpiękniejsze pieśni, jakie kiedykolwiek usłyszały lub wymyśliły. Do dzisiaj pamiętała ten dzień w czasie, którego taką zabawę jej przerwało. Nereliady – lodowe nimfy wypowiedziały wojnę wszystkim driadom zabijając jej przyjaciółki. Ona jako przyszła królowa Daralandii znała się na walce na tyle dobrze by wyjść z niej jedyne ze złamaną nogą. Czasami miała wyrzuty sumienia, że bardziej broniła siebie niż swoje przyjaciółki. Uważała wtedy, że mogłaby je uratować, co doprowadzało ją do szaleństwa. Całymi dniami nic nie jadła, nie piła, nie uczestniczyła w zbiorowych tańcach ani w innych rytuałach. Siedziała tylko ziemi i wpatrywała się w niebo mając nadzieję, że kiedyś będzie w stanie pomścić swoje koleżanki.

Nagle zapanowała przeraźliwa cisza. Madeina nie zwlekając ani chwili odwróciła się i pobiegła przed siebie by zobaczyć, co się dzieje. Jednak nie przewidziała jednej strasznej rzeczy. Tego, że jakieś stworzenie mogłoby ją teraz zaatakować od tyłu. Niestety było już o wiele za późno, śnieżnobiały wilk już sobie ostrzył zęby na widok takiej zdobyczy.

Can - pogromca modków :]

Mi się podoba! Nie rezygnuj bo w przyszłości może okazać sie prawdziwym dziełem!

Erissan

Dzięki za pochwałę Can, ale nie sądze by było to coś sęsownego. Cały rozdział pojawi się 4 lipca, mam nadzieje, że będziecie go czytać z ochotą.

Can - pogromca modków :]

Uuuuu to ja już nie zdążę go przeczytać bo trzeciego wyjeżdżam. Cóż przeczytam po powracie.

Erissan

Rozdział 1

Kate Sanders zawsze miała opinie wrednej i złośliwej snobki. Włosy jej o kolorze wiśni i długie do ramion wyróżniały się w każdym tłumie. Srebrne oczy sztyletowały wszystkich obecnych, a jej usta – wymalowane czerwoną szminką – wiecznie wykrzywiały się w ironicznym grymasie.
Na kolanach trzymała książkę. Nawet to, że były wakacje nie miało żadnego znaczenia, ona po prostu lubiła się uczyć. Lubiła pocierać palcami delikatny papier, patrzeć na malutkie litery i odczytywać ułożone z nich wyrazy, zdania.
Na chwile oderwała się od swojego zajęcia i pojrzała podejrzliwym wzrokiem przez okno. W oczy rzucała się zielona trawa, niebo tak czysto niebieskie jakby ktoś je pokrył szafirową farbą olejną oraz krwisto czerwone goździki wyglądające zza małych, stojących na balkonach doniczek. Jednak to nie to przyciągało wzrok Kate, ale wysoki chłopak z długimi brązowymi włosami i takiego samego koloru oczami.
Sanders jeszcze przez chwile patrzyła na chłopaka, aż ten zniknął za blokiem naprzeciwko.
Westchnęła głęboko i odłożyła książkę na biurko, przy którym siedziała. Gdyby nie to, że wszyscy się jej bali na pewno właśnie ludzie by plotkowali o niej i Christianie. A tak jako jedyna zakochana osoba miała spokój od wszystkich plotkar.
Wstała nawet nie sprzątając po sobie, co jak na nią było bardzo dziwne. Matka nawet nie zdążyła ją skarcić, gdyż Kate już nie było w mieszkaniu. Po pięciu minutach odnalazła Christiana i zaczęła go śledzić.
- Co ty robisz, Katelino?! – Warknęła do siebie chowając się za śmietnikiem – Czy ci odwaliło? PRZECIEŻ TO JAKIŚ CZUB, A TY SIĘ ZA NIM UGANIASZ JAK JAKAŚ ROZCHICHOTANA NASTOLATKA!
- A ja uważam, że po prostu znormalniałaś… - usłyszała wesoły głos.

aaa4

fajnie